El Membro en Ramona, de dappere vulva.

Eigenlijk kwam ik op het idee vorig jaar, 

in het Picasso museum in Parijs.

Er hingen kleine, erotische stripjes van zijn hand.

Ze waren erg grappig, zelfs tegen het flauwe aan.

In de spaanse, erotische literatuur noemt men het mannelijk

lid wel 'El Membro'. Deze twee gegevens gecombineerd,

leverde de bijgaande strip op. Wat denk je? Zal ik er meer maken?

De Brakke Zondag

Zondagmiddag 19 oktober teken ik weer live

tijdens de Brakke Zondag. Komt allen, het beloofd 

weer een wervelende show te worden, de eerste van

het seizoen. Zie de flyer.

Het einde van een grootmacht

Voor de NEXT (01-10-08) maakte ik deze illustratie bij een

stuk van de britse politiek filosoof John Gray.

In dit artikel stelt hij dat de financiele crisis het einde van

de economische dominantie van de VS betekent.

Maar evenzo vrolijk ook het einde van Amerika's grootmacht.

Hij voorspelt historische geopolitieke verschuivingen.

In de tekening houdt de hele wereld Amerika nauwlettend

in de gaten. 

Welk vacuum kan door andere machten worden opgevuld?

John Gray wordt door velen gezien als een pessimist.

Utopische idealen, aan de schrijftafel bedacht leiden slechts tot

bloedvergieten en dictatuur (USSR). Hij bestrijdt het idee dat de

liberale economie overal ter wereld kan worden ingevoerd.

Over de verhouding mens-dier schrijft hij in zijn boek Straw dogs.

Ik vind zijn kijk op zaken juist wel verfrissend. 

Ik meen in zijn gedachtes ook regelmatig droge, britse, 

relativering/ humor terug te zien die zijn werk m.i goed 

verteerbaar maakt.

Ik had de eer vorig jaar, tijdens een feestavond vanwege het

hondervijfentwintig jarig bestaan van de Groene Amsterdammer 

aanwezig te zijn bij een debat waaraan hij deelnam. 

Sterker nog: ik mocht het live illustreren.

O.l.v Pieter van Os (NRC Handelsblad) hadden Geert Mak,

Pascal Bruckner en John Gray een gesprek over de invloed 

van de publieke intellectueel.

Ik heb geprobeerd ter plekke kleine, getekende commentaren te geven. 

Er stond een camera op mijn bureau gericht die mijn tekenhand volgde. 

Zie hier de tekeningen.

Achteraf hoorde ik dat mijn tekenen, 

dat werd geprojecteerd op enorme schermen achter de sprekers, 

nog al eens afleidde van het gesprokene. 

Maar dat vond niemand erg, de reacties waren enorm enthousiast.

De Chinese drummer

Dit is een ontwerp voor de nieuwe CD cover van de Kantonese 

drummer Tjom Bang Chip. 

Tjom gaat goed. Bracht reeds vijf CD's uit in Europa,meestal via 

het prestigieuze, Parijse Maison des Cultures du Monde.

Samen met de Taiwanese art director Yao Jui-Chung werk ik aan

een concept dat kleur, dynamiek, expressie, futurisme en traditie

samenbrengt in een ritmisch beeld.

Nee hoor, gelul.

Samen met Leander Lammertink ga ik binnenkort weer een 

nieuwe serie affiches voor het Productiehuis Jeugdconcerten

ontwerpen en ik was vandaag een beetje aan het experimenteren.

We moeten immers, voor het nieuwe seizoen, weer een kleine

stijlvariant 'bedenken'.

Vaak is dat een kwestie van flink wat uitproberen. Niet nadenken.

Verschillende materialen gebruiken.

Het gaat natuurlijk over musici. Zo kwam ik op het idee van de

Kantonese drummer. Voorzover ik me herinner heb ik namelijk

nog nooit een chinese drummer gezien.

Wel traditioneel chinees drummen. Maar nooit bij een pop of

jazz gezelschap.

Het lijkt wel net zo uitzonderlijk als een Duitse afhaalmaaltijd.

"We hebben gisteren eten gehaald, bij de Canadees", dat hoor je

nooit iemand zeggen.

Of ligt het aan mij? Wellicht een blinde vlek voor chinese drummers?